Ayrıntılardaki Hayatın Anlamı

Ayrıntılardaki Hayatın Anlamı Hazel Ocak 15, 2025 Çok zeki kadınlar gördüm; öyle ki, insan bakınca kendine çeki düzen verme ihtiyacı hisseder. Hatta birine “anne” dedim. Kadın, ayrıntıdadır; işin inceliğinde… Öyle bir incelik ki, bunu yalnızca dikkatle bakanlar fark eder. Aslında, bunu görmek o kadar da zor değildir. Çünkü hangi kadın gözlerine kahverengi simli bir çizgi çeker? Hangi kadın hem överken hem de sitem ederken yüzünden anlayışlı bir tebessüm eksik eder? Hangi kadın, sulu köfte yemeğine, yenmese bile renk katsın diye kırmızı ve yeşil biber koyar? Biz kadınlar işte fark ederiz. Büyük resme değil, o resmin çizildiği tuvalin arkasındaki zımbaların sıralanışına bile bakarız. Resimdeki evleri değil, o evlerin içindeki sıcaklığı, samimiyeti hissederiz. Çünkü o evlerdir ki, içinde büyüyen çocuklara hayatın en güzel derslerini verir. İnsanlığın geçmişi de geleceği de o tablolardaki yuvalara bağlıdır. Şunu da unutmamak lazım, Tüm anneler özeldir. Çünkü her çocuk, dokuz ay boyunca annesinin içinde yaşamış, onun kalbinin atışını dinleyerek dünyaya gözlerini açmıştır. Sonra, yıllar boyunca onun ilgisine ve sevgisine muhtaç kalmıştır. Ve işte bir kadın, bunların tümünün farkındadır. Belki de bu yüzden kadına ilahi bir hediye olarak çok boyutlu düşünme yetisi verilmiştir. Küçükken bunu anlayamasam da, dönüp baktığımda, o kadınlardan birinin benim evimde yaşadığını daha iyi görüyorum. Bizim ailede bir gelenektir patatesli yumurta. O kadar patates tüketiriz ki, Osmanlı zamanında İrlanda’ya yapılan tüm patates yardımları bizim soframıza yetmezdi herhalde. Ama ben, küçükken, her ne hikmetse yumurtayı asla yemezdim. Ne var ki, ev halkının çoğunluğunun oyuyla her pazar patatesli yumurta yapılırdı. Bir pazar sabahı, artık hangi çocukça inadım tutmuşsa, annemle tartışmıştık. Annem çok otoriter bir kadındır. O sabah, “Kahvaltıda aç kalırım ama anneme de acındırmam” diye düşünüyordum. Derken önümde bir tabak belirdi. Başımı masadan kaldırdığımda, tabağımdaki patatesler, adeta beni selamlıyor gibi bakıyordu. Yumurtasız patatesler… Ben dersimi almıştım kadınların ne kadar ince düşünebildiği hakkıda, bunu da bana annem bir tabak patatesle öğretti. Annem, bana kızgın ve kırgınken bile beni düşünmüş, bir tabak hazırlamıştı. Annem, o sabah, o koca dünya tablosundaki minik evimizdeki minicik beni görmüş; bana yumurtasız patatesle de olsa sevgisini göstermişti. Artık gözyaşlarımı tutamıyordum. Annemin bu unutulmaz düşünceliliği karşısında, bir anda büyüyüp saygıyla gömleğimin düğmelerini iliklemek istedim. Ve işte o zaman anladım: Kadınların yaptığı şey sadece yemek yapmak, ev toplamak, birilerine yetişmek değildir. Kadınlar, bir tabak patateste bile sevgiyi anlatabilecek kadar büyük yüreklidir. Çünkü kadın, ayrıntılara hayatın anlamını sığdırandır. Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Farklı Kapılar Mimarlığın Gücü: Dünyanın En Görkemli Aşk Hikayesi Özlemim Ta Derinlerden

Bilinen Bir Kadının Mektubu

Bilinen Bir Kadının Mektubu Hazel Ocak 15, 2025 Canım yanıyor. Bazen sadece ıssız bir yerde, çimenlerin üzerine uzanıp saatlerce gökyüzünü seyretmek ya da balkon kenarında rüzgârın sessizliğini dinleyerek demlenmek istiyorum. Bugün ilk defa kendime mor laleler aldım. Orta halli bir buket… Öylesine, marketten çıkarken gözüme ilişmişti. Daha önce hiç kendime çiçek almamıştım. Oysa ne mor en sevdiğim renkti ne de lale en sevdiğim çiçek. Sanırım içimdeki boşluğu bu çiçeklerle doldurmak istedim. Belki de en son mektubumdan bu yana bir lale mevsimi geçtiği içindir. Ya da belki sadece öylesine… Bu mektubu aslında çok yakından tanıdığınız ama bir o kadar da yabancısı olduğunuz bir kadın yazıyor. Her gün görmeseniz de siması aklınızda kalmış, ancak hikâyesini asla çözemediğiniz bir kadın. Acı çeken, gülümserken bile gözlerindeki hüznü saklayamayan… Herkesin hayatında vardır bizim gibiler. Genelde dikkat çekmeyiz ama dışlanmayız da. İnsanlar yüzümüzü hatırlar ama ismimizi unuturlar. Hep düzenli, hep duygudan uzak kıyafetler giyeriz. Perdeler örteriz yüzümüze, kalbimize. Takılarla süsleriz kendimizi ama aslında hiçbir takı bize ait değildir. Söylediğimiz kelimeler, kurduğumuz cümleler bile bizim değildir. Benim için bir tek bu mektuplar ve anlatmaya çalıştığım duygularım gerçektir. Bütün gülüşlerim, gözyaşlarım, kendime bile yakıştıramadığım o yarım tebessümlerim… Sanki bir maskenin ardına saklanmış gibiyim. Eminim sizin de hayatınızda böyle birisi vardır. Belki bir komşu, belki bir akraba, belki de sizsinizdir o kişi. Çünkü biz hep aynıyız: Bilinen ama yarım kalmış kadınlar. Düşüncelerimizin ağırlığında boğulmuş, gözlerimizde o dağınık maskara izlerini taşıyan kadınlarız. Bu izler bir günün değil, yılların yükünü anlatır. Bazen düşünüyorum: Ne zaman anlayacağım sırf hissetmek için hissetmeyi? Ne zaman göstereceğim içimde biriktirdiğim sevgiyi? İşte bugün de o günlerden biri. Geriye dönme günü… Geçmişimi baştan sona gözden geçirip, lalelerin karşısında sessizce uzaklara bakma zamanı. Bu, sizin konuştuğunuz bir kadının mektubu. İçindeki boşluğun hiç dolmayacağını bilen bir kadının sesi. Şu anda düşünüyorum… Ya ben de bir lale olsam? Yapraklarım tane tane dökülse… Rüzgârla karışıp, baktığım bu mazide savrulup ben de unutulsam… Bugün aslında kendime lale almadım. Bugün kendime sevgi aldım. Sadece bunu lale zannettim. Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Şebnem Ferah  Sanat & Kültür Hindistan