Ekim Kitaplığı
Mor Mürekkep Nazan Bekiroğlu “Bilirsiniz, bir karşılaşmanın veya bir kitabın hayatınızı altüst edebilmesi için önceden hazır olmak gerekir.” Özet Birçok farklı hikayelerden oluşan Nazan Bekiroğlu’nun Mor Mürekkep kitabı okuyucuların hem iç dünyalarına hem de dış dünyalarına farklı pencerelerden bakış açısı sunar. Hayatın anlamını, varoluşunu, biz insanların aslında anlam bulamadığı objeleri, kavramları ve kelimeleri anlamdıran bir kitap. İnsanın duygusal, bedensel ve zihinsel dünyasını birleştirip farklı kutuplardan köprü kurup yürümemizi sağlayan bir eser. İnceleme Ne zaman Nazan hocanın kitabını okusam içimde ayrı bir lezzet oluşur. “Müzik ruhun gıdasıdır” derler hep. Ben de bu sözü alıp “Kelimeler ruhun gıdasıdır” demek istiyorum. Belki bir çoğumuz her gün yüzlerce kelime ile cümle kuruyoruz ama bu kurduklarımızın anlamının, nedeninin farkında bile değiliz. Küçükken bir tane kitabım vardı, benim ilk kitabımdı. O zamanlar küçük olduğum için okumayı bilmiyordum ve anneme her gün bana o kitabı okumasını isterdim. Bana “hiç sıkılmıyor musun?” diye sorduğunda ben sıkılmadığımı söylerdim. Mor Mürekkep de benim için aynı. Her yıl okusam sıkılmayacağım kitaplardan bir tanesi. Benim farkında olmadığım ama her zaman kendimle taşıdığım “ben” gözlüklerimi çıkarmama yardımcı oldu. Dünyayı “ben” algısı ile değil de bir kelebeğin, kelimenin, kalemin algısıyla bakabilmeyi öğretti. Aslında biz farkında olmasak bile okuduğumuz her şey bizim ya zihnimize ve ruhumuza ya da bedenimizin bir yerine kazınıp ara ara bizi ziyaret ediyor. Sanırım kendilerince bir şeyler hatırlatmak istiyorlar. ‘“Şimdiye kadar bütün öğrendiklerim” dedi yazıcı, “Hayata dair, hiçbir şeyi anlamama yetmediler. Öyleyse onları unutmalıyım. Unutmalı ve yeniden başlamalıyım.”’ Dört Anlaşma Don Miguel Ruiz “Siz konuşabiliyorsunuz. Dünyada başka hangi hayvan konuşabiliyor? Söz, insan olarak sahip olduğunuz en güçlü araçtır; söz büyü aracıdır. Ama iki yanı keskin kılıç gibi, sözünüz en güzel rüyayı da yaratabilir, etrafınızdaki her şeyi de yok edebilir.” “İnsanların size doğruyu söyleyeceklerini beklemeyin çünkü onlar kendilerine de yalan söylüyor.” Özet Hayatını, başkalarının fikir ve inançlarına göre değil de kendi gerçeklerine göre yaşayınca ancak mutlu olabilir insan. Çünkü insan olmadığı biri gibi davrandığında hep bir yanı eksiktir. İnsan varsayımlarla doludur ve kitaba göre insanların en büyük varsayımı, herkesin kendileri gibi düşündüğünü, hissettiğini, yargıladığını ve sömürdüğünü varsaymaktır. Varsayımın hiçbir zaman pozitif bir etkisi yoktur. Varsayım demişken, kitapta geçen bu hayatı en iyi şekilde yaşamak için kendimizle yapmamız gereken dört anlaşmaya geçelim: 1- Söz büyüdür. 2- Hiçbir şeyi kişisel alma. 3- Varsayımda bulunma. 4- Yapabildiğinin en iyisini yap. İnceleme Keşke kitapta geçen şeyler aklımdan hiç çıkmasa. Ama çıkacak, biliyorum. Maddelere detaylı girmeyeceğim. Maddeleri (özellikle de ilk maddeyi) merak ediyorsanız hemen kitabı bulup okumanızı öneririm. Bu kitabı sanki 1-2 ayda bir tekrar tekrar okumalıymışım gibi hissediyorum. Çünkü insan unutur ve hatırlamaya ihtiyacı olur. Her okuduğunda da konuya farklı bir bakış açısından bakabilir. Bu dört maddeyi birazdan panoma asmayı düşünüyorum çünkü gerçekten her gün bakıp hayatıma geçirmeye çalışıp onları özümsemek istiyorum. Frankenstein Mary Shelley “Benim içimde, ancak zor hayal edebileceğiniz türden bir sevgi ve inanmayacağınız türden bir öfke bulunuyor. Eğer birini tatmin edemezsem, diğerine boyun eğerim.” Özet “Frankenstein”, zeki ancak takıntılı bir bilim insanı olan Victor Frankenstein’ı takip eder; o, yaşamın sırlarını keşfetmek için acımasız bir arayışa sürüklenir. Heyecanının doruğundayken bir varlık yaratmayı başarır, ancak kısa süre içinde insanlığın sınırlarını aştığının farkına varır. Bu hikaye, Frankenstein’ın insanlar gibi dünyayı merakla keşfeden ve sevgi arzusu taşıyan bir varlık yaratmasını ve sonrasında onu canavarlaştırmasını anlatır. Bu canavarın perspektifinden, insanların değerini yitirdiği değerleri yeniden keşfederiz. İnceleme Yeni bir şehir veya ülkeye taşındığınızda her şey ne kadar büyük gelir, değil mi? Ama zamanla, sokakların nereye döndüğünü, hangi köşede sevdiğin ekmekçinin olduğunu, otobüs durağının hangi parkın ilerisinde olduğunu öğrendikçe o büyük karmaşık dünya küçülür, cebine sığar. Peki tüm dünyayı aynı şekilde elimize alabilsek, her şeyi görebilsek, neler yapabileceğimize şahit olsak, o zaman insanın kim olduğunu anlar mıyız? Aslında Frankenstein’in canavarı anlamıştı, fakat insan derisi giymediği için tüm olabileceklerinden mahrum kalmıştı. Duygularını kelimelere aktaramayan, koşmak isteyen ama bir adım atamayan bir çocuk gibi: öfkeli, yalnız ve aciz. Peki ya insan? Derisini giyen, diliyle konuşabilen, uzuvlarıyla dünyanın bir ucundan diğer ucuna gidebilen insan, insanın kim olduğunu anlar mı? Şu ana kadar anlamadıysak, gelin de bu canavardan öğrenelim. “Benden öğrenin, belki benim öğretilerimle değil, ama kesinlikle benim örneğimle, bilgi edinmenin ne kadar tehlikeli olabileceğini ve kendi doğasından daha büyük olma arayışında olan adamdan ziyade kasabasını tüm dünya olarak kabul eden insanın ne kadar daha mutlu olduğunu.”
Momo
ÖZET “Hayatta en tehlikeli şey gerçekleşmemiş hayallerdir.” diyor yazar Michael Ende. Büyük bir şehir kentinin tiyatrosunda yaşayan küçük kız çocuğu Momo, hayal dünyası ve yetenekleriyle beraber bir yolculuğa çıkar. Bu yolculukta zamanları, zaman ötesi dünyaları ve insanların yaşadığı kayıplardan bahseder. “Zamanım bol” diye başladığınız her sözün aslında gerçekten bol olup olmadığını masal yoluyla anlatan bir kitap. Biyografi Almanya’da 12 Kasım 1929 tarihinde doğan Michael Ende, savaş sonrası dönemin en başarılı Alman yazarlarından biriydi. Dünya genelinde 40 farklı dilde 20 milyonun üzerinde kitap sattı ve eserleri sinema filmlerine, tiyatro oyunlarına ve operalara uyarlandı. Küçük bir çocukken, babasının sanat eserlerinin sürrealist doğasıyla büyüdü ve resimleri kadar renkli bir hayal gücü geliştirdi. Ende’nin hayal gücü, edebiyatına yansıdı. Şiir, öykü ve romanlar aracılığıyla, okuyucularını dünyayı yeni yollarla görmeye ve deneyimlemeye yönlendirmeye çalıştı. Her bir eseri, dünyanın gizli mesajlarını keşfetmek için atılmış bir adımdı. 28 Ağustos 1995 tarihinde aramızdan ayrıldı, ancak genç ruhların kalplerinde bir miras bıraktı ve hikayeleri yaşamaya devam ediyor. İnceleme Zaman göreceli bir kavramdır. Bazen bir saatte otuz tane iş hallederken, bazen de bir bakarız altı saat geçmiş ama biz hiçbir şey yapmamışız. Zaman göreceli olduğu kadar aynı zamanda bir ilüzyon gibi bize geçmişi, şimdiyi ve geleceği aynı anda gösterebilir. Sonuçta, geçmiş bir anıdan ibarettir, gelecekse tamamen bizim kafamızda kurduklarımızdan… Ortada sadece şimdi vardır ve o bile akıp giderken bir anda geçmiş olur. İşte bu yüzden kitaptaki “her şeyi aynı anda yapamama” olayı çok önemlidir. Kaldırımları süpüren adam kıza neden sadece bir sonraki adımını düşünmesi gerektiğini anlatırken, eğer bütün sokağı düşünürse, daha henüz başlamadan yorulacağını söyler. Bu da tam olarak bizim günlük hayatta henüz olmamış, belki hiç gerçekleşmeyecek olaylar için sabrımızı dağıtmamıza benzer. Eğer sadece şimdiki adımımızı düşünürsek, kitaptaki adamın dediği gibi hem yorulmamış oluruz, hem de işimizi severek ve zevk alarak yaparız. Sonuçta bu hayattaki en önemli şeylerden biri de yaptığımız her şeyi aşk ve şevkle yapmaktır, çünkü hayattan ancak öyle lezzet alabiliriz. Ödüller Deutscher Jugendliteraturpreis, Alman Gençlik Edebiyatı Ödülü, 1974
Hindistan
HİNDİSTAN Bugün sizleri bulunduğunuz yerden alıp tatlı bir tura çıkaracağım. Bu tür siz satırlar arasında gezerken dünyanın en kalabalık ülkelerinden birinde duracak ve damağınızda tatlı bir tat bırakacak diye umut ediyorum.. Hem popülasyon hem de kültür olarak çok etkileyici olan bu ülkenin adı Hindistan. Hindistan asya kıtasında yer alıyor olup en büyük yüz ölçümüne sahip olan ülkeler arasında 7. sırada yer almaktadır ve aynı zamanda dünyanın en kalabalık ülkesidir. Genel olarak muson iklimine sahip olsa da farklı iklimler de ülkede hissedilmektedir. Kendine has bir yemek kültürüne sahip olan Hindistan’ı diğer ülkelerden ayırt eden etkenlerden biri de kullanılan baharatlardır. Yeni bahar, köri, zencefil ve zerdecal en çok kulanılan baharatlardır. Aynı zamanda yemeklerinde bolca sarımsak ve soğan tadı da alınır. Korili tavuk, butterchicken, biryani, tikka masala ve samosa en meşhur yemeklerinden bir kaçıdır. Her sokak başında bulabileceğiniz … de yine bu kültüre ait olan aparatıflerden biridir. Bu ülkeyi eşsiz kılan özelliklerinden biri de birden çok dil ve dine ev sahipliği yapıyor olmasıdır. Sokaklarında gezerken festivale denk gelmeme ihtimaliniz neredeyse yok denecek kadar azdır. Bu renkli ülkede hristiyan, hindu, saman, müslüman, budist, yahudi, jain, sih ve daha nice farklı dine ait insanlar birarada yaşamaktadır ve hepsi kendi kültürüne ait olan özel günleri kutlamaktadır. Dolayısı ile dans ve eğlence açısında inanılmaz bir zenginliğe sahiptir. Doğallığın ve festivalin yoğun olduğu bir ülkede kullanılan renklerde dikkat çekici oluyor haliyle. Birçok festival ve eğlencede sarı, turuncu ve kırmızı renkleri yoğun olarak kullanılmaktadır. En çok bilinen festivaller araında Divali ve Holyfestival yer almaktadır. Kendi film sektörünü üretmeyi başarabilen nadir ülkelerden biri olan Hindistan’ın en meşhur ‘Bollywood’ filmlerinden bazıları Slumdog Mıllionaire, Barfi, My Name iş Khan ve Bajrangı Bhaijaandır. Hindistan’ın en etkileyici özelliklerinden biri de farklı sosyoekonomik durumlara sahip insanları aynı sahil kenarında farklı şartlarda yaşarken tüm çıplaklığı ve gerçekliği ile görebilmektir. Tüm farklılıklara rağmen birarada geniş bir coğrafyadda yaşayan özel bir toplum ve bu topluluğa ev sahipliği yapan bu ülkeye herkesin bir gün uğraması gerektiğini düşünüyorum.
Hayata Röveşata Çeken Adam (A Man Called Otto)
Genel Tanıtım Türkçe’ye “Hayata Röveşata Çeken Adam” olarak çevrilen “A Man Called Otto” filmi, 2015 tarihli İsveç yapımı, “A Man Called Ove” filminin tekrar yapımıdır. Önce sinemalara giriş yapıp daha sonra Netflix’te çokça beğeni toplamıştır. 2022 yapımı komedi-drama filminin yönetmen koltuğunda Quantum of Solace, World War Z gibi filmlerin yönetmenliğini ve yapımcılığını yapmış olan Marc Forster bulunmaktadır. Başrolünde de huysuz ihtiyar Otto rolünde izlediğimiz Oscar ödüllü oyuncu Tom Hanks yer almaktadır. Filmin İMDb puanlaması, yaklaşık 137 bin oyla 7.5 tir. Etkileyici bir hikayeye sahip olan bu film, üç farklı Oscar ödülüne aday gösterilmiştir. Eleştirmenlerden genel olarak olumlu eleştiriler almış ve 50 milyon dolarlık bir bütçeyle dünya çapında 113,1 milyon dolar hasılat elde etmiştir. Eğer hala izlemediyseniz, filmin başarıları ve başrolü bir şans vermeniz için zannımca yeterli. Prodüksiyon 2017’nin Eylül ayında, Tom Hanks’ın, “A Man Called Ove” filminin İngilizce uyarlamasında başrol oynayacağı ve aynı zamanda Playtone ortağı Gary Goetzman, eşi Rita Wilson ve SF Studios’un, Fredrik Wikström Nicastro ile birlikte yapımını üstleneceği açıklandı. 2022’nin Ocak ayında filmin yönetmeninin Marc Forster olacağı ve senaryosunu David Magee’nin yazacağı onaylandı. 10 Şubat 2022’de Sony Pictures’ın, Avrupa Film Piyasası’nda film haklarını yaklaşık 60 milyon dolara ön alım yaptığı duyuruldu. Çekimler 2022’nin şubat ayında Pennsylvania’nın Pittsburgh şehrinde başladı ve mayıs ayında sona erdi. Müzik Filmin müzikleri Thomas Newman tarafından bestelendi. Filmin müzik albümü 30 Aralık 2022’de Decca Records tarafından yayınlandı. Albümde ayrıca Rita Wilson ve Sebastian Yatra’nın 2 Aralık 2022’de yayınlanan Oscar adayı “Till You’re Home” parçası da yer alıyor. Filmin müziği, En İyi Orijinal Şarkı dalında aday gösterildi. Başlık metninizi buraya ekleyin Sizi sarsan bir olay yüzünden hayatınız bitmiş gibi hissettiniz mi hiç? Aslında kaba olmak istemediğiniz, ama tavırlarınızı kontrol edemeyip herkese karşı somurttuğunuz? Sonra karşınıza birisi çıkar bir gün. Tolstoy’un da dediği gibi, “Tüm muhteşem hikâyeler iki şekilde başlar: Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.” Bu hikayede de ikinci durum mevcut. Kendi hayatını sonlandırmak üzereyken, bir anda karşısındaki eve cıvıl cıvıl bir ailenin taşınmasıyla değişen büyük kalpli Otto’nun hikayesi. Filmi izlerken o kadar gülüyorsunuz ki, arada bir durup, “Bir saniye, bu üzücü bir film, sanırım biraz üzülmem lazım” diyorsunuz kendi kendinize. Dikkatli bakarsanız Otto aslında kaba değil, sadece kibar davranmıyor. Çünkü çok yalnız hissediyor, insanların kendini umursamadıklarını düşünüyor. (Bu ayın kütüphanesine giderseniz, Dört Anlaşma kitabında varsayımlarla ilgili bir bölüm bulabilirsiniz 🙂 ) Filmi izlerken annem: “İç iki tane hap işte, her şeyi deniyor” dedi gülerek. Ama konu adamın hayatını sonlandırması değil zaten. Çünkü asıl yapmak istediği şey o değil. Herkes gibi, Otto da sevmek ve sevilmek istiyor. Bu hayat yalnız çekilmez. Otto, karısından bahsederken, “Ondan önce hiçbir şey yoktu, ondan sonra da hiçbir şey yok” dediğinde Marisol, “ben varım” şeklinde karşılık verirken aslında “ben buradayım, seni önemsiyorum ve senin için endişeleniyorum” demek istemişti. Ama o zamanlar Otto, hayatta istediği şeyin yalnız olmamak olduğunu anlamamıştı. Taa ki, Marisol, ona “İnsanlar aptal olduğu için hiçbir şey beceremeyeceklerini düşünüyorsun, bu yüzden her şeyi senin yapman lazım değil mi? Ama biliyor musun? Her şeyi tek başına yapamazsın. Kimse yapamaz. Biri senin gününü güzelleştirmeye çalışıyorsa ona izin vermen lazım, bu kişi aptal biri bile olsa” demişti. İnsan, fıtrat olarak her şeyi kendisinin en iyi yaptığını düşünmeye meyillidir. Ama bunun yüzünden her şeyi kendi yapmaya kalkarsa, hem her şeyin altında ezilir hem de yapayalnız kalır. Çünkü benlik ve enaniyet, insanları uzaklaştırmaktan başka bir işe yaramaz. Ama çocuklar anlar. Marisol’un küçük kızı, çizdiği resimlerde sadece Otto’yu renkli boyamıştı, ama resimlerde adamın suratı asıktı. Bu da, Otto’nun aslında mutlu olma potansiyeline sahip olduğunu, ama etrafındaki güzellikleri fark etmeye ihtiyacı olduğunu gösteriyor. FIlmden Replikler “Her zaman yapacağımız şeyler için yeterince vaktimiz olduğunu düşünürüz. Oysa zamanın da söyleyecekleri vardır. Bazen bir şeyler olur ve arkasından “keşke” ile başlayan cümleler kurarız.” İnsanlar Ove’nin dünyayı siyah beyaz gördüğünü düşünürdü. Oysa karısı renkli biriydi. Ove’nin gördüğü bütün renkler ondaydı… Bizim Gözümüzden Film Yorumu! Dilara ★★★★☆ Çok uzun zamandır listemde olan ama bir türlü oturup izlemediğim ve şimdi de neden daha önce izlememişim diye düşündüğüm bir filmdi. Film bittikten sonra, “bu ne, nasıl hemen bitti?” dedim, çünkü genel olarak filmlerde aksiyon görmeye alışmışım. Ama bu film de kendisine göre çok doluydu, zaten çok akıcıydı. Görsel efektleri, müzikleri, karakterleri, her şeyiyle çok güzeldi. Sadece bazı yerler yarım kaldı gibi hissettim, özellikle de şirketle ilgili konular. Son olarak şunu söylemek istiyorum: Dünyanın, Marisol gibi güzel kalpli insanları bir araya getirecek, insanları önemseyen birleştirici kişiliklere ihtiyacı var. Polat ★★★★☆ Arkadaşlarımla beraber keyiflice izlediğim bir filmdi. Sürekli karşımıza seri üretim halinde çıkan aksiyon ve komedi filmlerine ara vermek için güzel bir seçim. Başrolünde Tom Hanks olan bir filmin kötü olacağına ihtimal vermiyordum zaten.
Teşekkürler, Hepsi İçin
Ne çocuk ne de park çağında bir insan, yaklaştı parka usulca. Sanki yürüyor ama gittiği yönü bilmiyor gibiydi adımları. Sarsak ve tekdüze. Önündeki kaldırım taşlarının rengi değişince kaldırdı kafasını, kaşlarındaki ufak seğirme kanıtlıyordu tahminimi. Şaşkındı. Hatta buraya nasıl geldiğini sorguluyor gibiydi. Gözlerinden yakalayamadığım bir duygu geçti. O duygu her neyse bu sefer bilinçli bir şekilde salıncağa gitmesini sağladı. Dudağının sağ tarafı seğirdi. Aklından geçenleri küçümsüyor muydu yoksa inanamıyor muydu belli olmuyordu. Sessizce oturup sol bacağıyla kendini ittirerek ufak bir hız kazandırdı kendine. Çok değil, iki salınımda bir durmaya yaklaşıyor, bu hareketi sürekli tekrar etmesi gerekiyordu. Dalgındı bugün, bu akşamki havaya yakışan bir duruşu vardı. İçini kemiren neyse, kara bulutlar çökertiyordu yüreğine ama gıkı çıkmıyordu. Öylece sallanıyordu bir çocuk parkında. Hayat debdebesi bu sefer ne getirmişti tabağına, ne kadar büyük bir lokmaydı bilinmez, ama sınırlarında gezindiği belliydi. Hava mı önce bozup fırtına çıkaracak yoksa kendisinin mi dayanma gücü kalmayacak merak uyandırıyordu uzaktan bakıp izleyene. Minik adım sesleri böldü sessizliği. Usulca yaklaşıyordu salıncaklara doğru. Minik, sakin ve de çekingen. Küçük bir delikanlı geldi yanına doğru. Öylece baktı suratına. Sanki söyleyecekleri vardı ama küçük bir cesaretlendirmeye ihtiyaç duyuyordu. Kafasını kaldırınca gözleriyle konuşan bir çocuk görmek şaşırttı onu. Beklemiyordu ve bugün beklemediği daha kaç olay onu şaşırtacaktı kim bilir. Çocuğun cesaretlendirilmeye ihtiyacını o da gördü. Konuşacak mecali yok gibiydi, henüz durulmamıştı kendi kaosu. Hayırdır anlamında göz kırpıp hafifçe kafasını salladı sağa sola. Bu, küçük delikanlı için yeterliydi. Derin bir nefes aldı ufak ufak titreyen dudaklarının arasından. Kafasını yukarı kaldırıp ha yağdı ha yağacak bulutlarla kaplı gök yüzüne baktı. Utanmış mıydı? Çok geçmeden ince ve kırılgan bir ses yayıldı çocuk parkında. “Gökyüzü de ağlar mı?” Normal zamanda olsa buna vereceği cevapla, şu an içinde bulunduğu andan dolayı vereceği cevap epey farklıydı. İnsan gerçekten de şaşılacak bir varlıktı. Aynı olaya farklı duygularla bakınca nasıl da farklı yorumluyordu. Hayretti doğrusu. Çocuğun sesi havada asılı kaldı bir müddet. Kendisi uzun zamandır konuşmadığından mı yoksa ağzını açarsa çıkacakları kestiremediğinden mi olabildiğine susuyordu, orasını bence kendisi de bilmiyordu. Çocuk kendisine gereken cesareti aldığından kolaylıkla devam etti bu sefer. “Ben normalde ağlarım ama tek ağlayınca çok yalnız hissediyorum, artık eşlik edenim de yok benim. Gökyüzü bana eşlik eder mi sizce?” Onun buna verebileceği bir cevabı yoktu. Kendi içindeki mahkeme bitmemişti henüz. Kendi fırtınası kopmamışken, bu küçük çocuğa verecek cevabı da, cevabının arkasında duracak yüreği de yoktu an itibariyle. Bu küçük gerçekten en yanlış insana denk gelmiş olabilirdi. Yazıktı gerçekten. Çocuğun sorusuyla, eğdiği kafasını kaldırdı bir süre sonra. Bir cevap vermeliydi artık. Muhattabı bir cevap beklerdi. O tam ağzını açmıştı ki gök gürledi ve yağmur yağmaya başladı. İroni miydi bu? Kendisinin vereceği her cevabı sollamıştı bu olay. Gökyüzü de ağlarmış demek gibiydi bu. Bir çocuk isteyince, en içten ricalar kabul olurmuş demek gibiydi. İkisi de yağan o yağmurda ıslandı bir süre. Hiç şikayetleri de yoktu. Biraz sonra içine ilk doğan şeyi yaptı. Fıtri olanı, aklına yatmasını beklemeden içinden geldiği gibi hareket etti. Ayağa kalktı, yolda yürürken gözüne takılan ve sebebini kestiremediği bir dürtü ile cebine attığı taşı çıkarttı. Gözleri, taşın üzerine sonradan çizildiği belli olan gülen yüzde gezindi birkaç saniye, sonra elini çocuğa uzattı. Küçük delikanlı önce avucunda duran taşa, sonra taşı tutan elin sahibine baktı. Gözlerini bile kırpmadan ta en içine. Çocuk zaten bir açıklamaya gerek olmadan gözleriyle konuşuyordu geldiğinden beri. Kör olmak falan gerekirdi onu anlamamak için. Kendisi sebeplerle ilgilenmiyordu. Belki bu taş, çocuğa bu anı ve ağlamanın normal olduğunu hatırlatacaktı. Belki artık yanında kimse yoksa, ağlamak istediğinde gökyüzünün ona eşlik edeceğini anımsatacaktı. Belki de artık yanında olmadığını düşündüğü bu taştı, belki bu taş başından beri bu küçüğe aitti. Havanın bozacağını bilmesine rağmen onu sokağa çıkartıp parka getiren de buydu belki. Ama yüzünden okunduğu üzere pek ilgilenmiyordu ne sebebiyle ne de tahminlerin çokluğuyla. Buradalar işte, yağan yağmurun altında bu akşam bu parktaydılar. Çocuk taşı alıp kafasını aşağı yukarı sallayarak vedalaştı bu yabancıyla. Arkasını döndü ve o ufak adımlarıyla geldiği gibi gidiyordu. Çocuğun gidişine baktı bir süre, sonrasında da gökyüzüne. Acaba çocuğun sorusunu mu düşünüyor diye merak ettim. Sanki o da talep ediyordu gökyüzünün kendisine eşlik etmesini. Eşlik etse bırakır mıydı kendini? Ona bakınca aklımdan şu mısralar geçiyordu istemsiz ‘Baka kalırım giden geminin ardından; Atamam kendimi denize, dünya güzel; Serde erkeklik var, ağlayamam.’ Onu tutan, ağlatmayan gurur muydu bilmiyorum ama şu an bıraksa bırakır gibi duruyordu. Öyle bir dolmuşluk hissediyordum kendisinden. Ama görebiliyordum, tutacaktı kendini. Yine, her zamanki gibi. Uzaklaşan adım seslerine tezat koşuşturan bir adım sesi duyuldu. Sanki kovalayanı varmış gibi yağmura aldırmadan koşuyordu minik adımlar. Birkaç adım sendeletecek bir hızla geri gelmişti giden minik ayaklar. Gözlerini bacaklarına çevirdiğinde küçük delikanlıyı gördü. Geri gelmişti koşarak. Önce sıkı sıkı sarıldı bacağına. Sonra kafasını kaldırdı ve fısıldayarak şöyle dedi. “Hepsi için teşekkürler”. Nelere teşekkür ediyordu bu küçük? Bu gece yaşadıklarının hangileri o ‘hepsi’nin içine giriyordu? Bakış açısı enterasan bir güçtü. Küçük bir taş, dertli olduğu belli olan bir delikanlıyı bir yabancıya sarılmaya yetecek mutluluk yayabiliyor, hüzünlü çehresine bir tebessüm kondurabiliyordu. Çocuğun bakışlarında ne gördü, neyi hatırlattı ona, içindeki fırtınaya ne gibi bir etkide bulundu her zaman bir soru işareti olarak kalacak. Çünkü o ağzını açıp tek kelime etmedi bu yaşananların hiçbir anında. Sadece yağmurlu bir akşamda, bir çocuk parkında bakış açısı değiştiren bir anıları vardı artık. Kolaylıkla unutulmayacak duygular fitilleyen bir anı.
Okyanus Etkisi
Okyanus Etkisi bir insan ile şans eseri tanışıp samimi olduğumuzda oluşan etkiye verilen isimdir. Çok da güzel bir isim verilmiş, aynı dalgaların git gel yaparak sürekli kumları, yosunları ve taşların yerini değiştirdiği gibi bizim de hayatlarımızı değiştiren insanların şu kısa ömrümüze dahil olmasını anlatıyor. Ancak müsaadenizle ben bu ifadede değişiklik önerisinde bulunmak istiyorum. Şans eseri değil de tevafuk ile karşılaştığımız insanlar desek, nasıl olur acaba? Şimdi biraz anlatayım neden bu değişikliği yapmak istediğimi. Şans demek sanki fazla basit kaçıyor böyle muazzam bir durumu ifade etmek için. Düşünün ki karşınıza bir insan çıkıyor, belki de hiç beklemediğiniz, hiç ummadığınız bir anda veya umutsuzluk içerisinde olduğunuz bir anda. O insan ile beraber hayatınız yepyeni bir hal alıyor ve renkleniyor. Samimiyetin vermiş olduğu sıcaklık tekrardan hayata tutunmanızı sağlıyor. Tam “psikolojim bozuldu, mahvoldum!” dediğimiz bir anda hayatımıza giren o insanla birlikte yeni ufuklar beliriyor gözlerimizin önünde, yeni farkındalıklarla karşılaşıyoruz. İşte bu sebepten değiştirmek istedim bu ifadeyi… Tabii belki de şanstır gerçekten. Öyle şanslıyızdır ki, o an bir uğurböceği gelip de elimize konmuş gibidir. Ancak bir taraftan da aklıma şu gelmiyor değil; hayatta karşılaştığım o kadar insan arasından öyle insanlarla samimi oldum ki, hepsi hayatıma ayrı ayrı anlamlar kattılar. Ufkumu genişlettiler, bilmediğim, duymadığım birçok şey öğrettiler, henüz fikir sahibi dahi olmadığım konuları anlamamı sağladılar ve hatta kitap okumaya başlamama vesile oldular. Bana bu kadar fazla değer katan, bu güzellikleri bana katmış olan insanlarla samimi olduktan sonra Okyanus Etkisi benim için sadece şans olmaktan çıkmış ve kaderin bir cilvesi haline gelmiş durumda. Tevafuklar, yanıma daha güzel, daha kaliteli insanlar kattıkça, benim de hayatıma güncelleme getirebilmem ve seviye atlayabilmem konusunda yardımcı oldu. Hem, bu sayede Bölüm Sonu Canavarlarını geçmek de daha kolay hale geldi.
Hayatın Değeri
Yaşlı adam sonbaharın getirdiği esintileri dinliyor, yaprakların hışırtısıyla birlikte içinde yeni hisler doğuyordu. Yaşlı adam torununa baktı. Genç, üşüdüğü için içeri girmişti. Sobaya birkaç odun ekliyor, sobanın odayı ısıtması için yıpranmış ve oldukça eski olan gazete kupürlerini sobaya atıyordu. Henüz on iki yaşında olmasına rağmen her hafta sonu dedesinin yanına gelir ve ona yardım ederdi. Dedesi, ona göre epey yaşlı idi. Sobanın üst kısmına demliği koydu ve çaydanlığın kapağını kapattı. Sobanın alt kısmındaki közlenmiş patatesleri çıkartıp bir tepsiye koydu. Bir aralık dedesine baktı. Dedesi dışarıda bir adamla konuşuyor, konuşurken gülüyor, arada bir hülyalara dalıyordu. Bir an dedesinin yüzü epey bir soldu ve kaşları havaya kalktı. Şimdi o sevecen bakışların yerini bir ciddilik, bir hüsran almıştı. Adam, yaşlı adama bir zarf uzattıktan sonra gitti. Çocuk merakla dükkândan çıkıp dedesinin yanına doğru ilerledi: – Ne oldu dedeciğim? Bir şeye mi üzüldün? Yoksa o adam sana kötü bir şey mi söyledi? Dedesi çocuğun yüzüne bakmadan: – Çay koy çocuğum, çay koy, dedi – Patatesleri de getireyim mi? – Masanın üstündeki helvayı getirsen daha iyi olur. Çocuk bir koşu gidip dükkâna ve ahşap masanın üzerindeki tepsiyi alıp üzerine bardakları yerleştirdi. Ardından çaydanlığı da tepsiye koydu. Plastik bir çekmeceden yaklaşık kırk yıllık olan antika çay kaşıkları çıkartıp bardakların içine bıraktı. En alt bölmeden ise dört adet kesme şeker aldı ve dedesinin yanına gitti. Ceviz kakma taburelerden birini çekti ve oturdu. Kasvetli rüzgâr saçlarını geriye savurdu. Şimdi çocuğun beyaz yüzü daha iyi görülebiliyordu: – Dedeciğim içeride içseydik çayı. Bak hava soğuk, hasta olacaksın. Bunları söylerken çayı bardaklara dolduruyordu. Çayın buğusu ise havada süzülüp kayboldu. Yaşlı adam soğuk rüzgârdan dolayı dolmuş gözlerini kapattı ve açtı. – Bu hayat çay gibi evlat. Kimisi açık içer kimisi demli. Çocuk dedesinin yüzüne şaşkın şaşkın bakıyordu. “Yine eski anılara daldı, herhalde yaşlılığın belirtileri” dedi içinden. – Bazıları çayın yanına pasta ister, helva ister, bunlar arkadaşlardır. Hayatında arkadaşların olmalı, çayın yanında iyi giderler. Bazıları şekeri tercih eder, insanlarla iç içe olmak isterler. Şeker yakın akrabadır, komşu, dost. Kimisi ne şeker ister ne tatlı bir şey. Onlar yalnızdırlar, kimsesiz, tek başına. Bazıları ömrü bitmesin ister, çayı yavaş içerler ama onlar hayatın güzelliklerinden yoksun kalırlar. Çay o zamana kadar soğur, acı bir hal alır. Kimisi ise çayı hızlı içer, onlar da hayatın tadına varamazlar. Aslında ne olursa olsun, istersen çayı yavaş iç, istersen hızlı, çay eninde sonunda biter. Geriye ne mi kalır? Birkaç çay tanesi… Senden kalanlar, hatıralar, yaşananlar, geride bıraktıkların… Ve en son da bardaklar da yıkanır ve yeni insanlar temiz bardaklarda çay içerler. Çocuk dedesini merakla dinliyor fakat ne dediğini pek anlayamıyordu. Dedesi devam etti: – Çayı neden mi dükkânda değil de bu soğuk havada içiyoruz? Çünkü çay soğuk havada içilince daha anlamlıdır. Çayın değeri soğuk havada anlaşılır. Sen daha çayının ilk yudumlarındasın. Çayının değerini bil evlat, çayının değerini bil… Yaşlı adam bunları söyledikten sonra: – Arkadaşım vefat etmiş, askerlik arkadaşım, yakın dostum, dedi ve kalktı. Çocuk dedesine: – Çayın, dedi. Çayını içmeyecek misin? Dedesi damarlı ve pürüzlü elini havaya kaldırıp: – Çayın yanında şeker olmazsa çay acı olur, dedi ve uzun taş kaldırım yolun sonunda küçülüp kayboldu…
Yaşın On Dokuz
Yaşın on dokuz Ama bulutlarından toprak yağıyor Kitabın, ayracını kaybetmişçesine sayfalarına bakınırken Çöpten topladığın kağıtlardan Mavi laleler yaptın Siyahtaki yeşili göremediğin yıllara inat Yerden gökyüzüne çakılırken Çimen kokusuna hasret kaldın Bahçendeki ağaç çürük elmasını çiğnerken Öylece bakakaldın Yelkovanı akreple karıştıran sen Son perdeye yaklaştın sandın Daha ehliyetini alamamış bir gönül iken Yumak gibi yuvarlandın Anla artık Yaşın on dokuz Yine burcu burcu ham kokarken Soluk soluğa kaldın Kapından süzülen orkestraya Hırkanı asmadın Oysa ki müebbet kokulu günlerinin Kalaycı olduğunu unuttun Sustun Ama göremedin Baktın Ama dinlemedin Kendinden kendine kaçarken Yine ışıkları yakmayı beceremedin Olsun Yaşın on dokuz
Çizim Yapmaya Ne Zaman Başladım?
Herkese merhaba! Ben Sümeyra… Çizim yapmaya, birçok kişi gibi ben de çok küçük yaşlarda başladım. Çizime olan ilgilimi ve sevgimi arttıran şeyse ilkokul ikinci sınıfta tanıştığım bir arkadaşımdı. O, gerçekten de çok güzel çizerdi ve hayal gücü son derece geniş bir kızdı. Hiç “Bayan Mallard’ın Maceraları” adlı çizgi dizisini izlemiş miydiniz? İçinde ördek karakterleri bulunuyordu. Hatırlıyorum, arkadaşım bana bu ördek karakterlerini nasıl çizeceğimi gösterip öğretti. Onun bu çizim tarzı çok hoşuma giderdi. Çizgi filmlerden söz açılmışken, ben de her çocuk gibi onları izlemeyi çok severdim. Zamanla, bu ilgim beni onları çizmeye teşvik etmeye başladı. Sevdiğim karakterleri çizmeye çalışırdım fakat o zamanlar bakarak çizme konusunda pek başarılı değildim. Bu nedenle, bilgisayar üzerinde kağıdı koyup karakterleri bu şekilde çizmeye çalıştığımı hatırlıyorum. Pek farkında değildim ama bu sayede çizim ve boyama konusunda daha da ilerlemeye başlamıştım. Yıllar yılları kovaladı, çizim yapmaktan vazgeçmedim. Portre çizerken bazı zorluklarla karşılaşıyordum. Pek beceremezdim– hala da tam yapabildiğim söylenemez. Lakin yaklaşık altı yıl önce bir müzik grubuna ilgi duymaya başladım. Sosyal medya platformlarında, bu grubun hayranları tarafından yapılan fan sanatları beni büyüledi; portreler, karikatürler ve benzeri çalışmalar… Kendi yeteneğimi keşfetmek ve diğer sanatçılar gibi bu grubu çizmek istedim. İlk başta çizgi film tarzı kullanıyordum, ardından portre denemelerine yönelmeye başladım. İlk başlarda pek başarılı olamadım, ancak zamanla yarı gerçekçi portreleri çizmeye başladım. Boyama konusunda da izlediğim videolar sayesinde sulu boya yeteneklerimi geliştirdim. Bu süreçte çizimlerim ilgi görmeye başladı ve kendi tarzımı oluşturmaya başladım. Bazen zorlandığım olmadı değil, hata yapmak kaçınılmaz oldu. Ancak ilginç bir şekilde bazen bu hatalar sonucunda ortaya çıkan resmin beklediğimden farklı ama son derece hoş bir şekilde dönüştüğü anlar da oldu. Bu nedenle, resim yaparken, yaratıcılığınızı ve çabanızı korumanın önemli olduğuna inanıyorum. Başladığınız işi tamamlamak, bazen sürprizlerle dolu olabilir ve sonuç sizi tatmin edebilir. Evet, her şey tabii ki bunlarla sınırlı değil ama sanırım söyleyebileceklerim şimdilik bu kadar. Çizim yapmak isteyenlere tavsiyem, sürekli vazgeçmeden denemeniz olacaktır. Resim yapma becerisi pratiklik ister ve sonuçlarını da zamanla gösterir. İlerlediğinizi gördüğünüzde de çok mutlu olacağınıza inanıyorum. Buraya kadar bana eşlik ettiğiniz için teşekkür ediyorum, kendinize çok iyi bakın! Sevgilerle…
Oblivion Grubu
Oblivion Grubu: Canlı ve Enerjik Bir Müzikal Serüven Merhaba müzik tutkunları! Ben İsmail Talha ve size Oblivion Band ile olan inanılmaz yolculuğumuzu tanıtmaktan dolayı heyecanlıyım. 19 yaşında bir lise öğrencisiyim ve sıradan biri olduğum söylenemez. Bir gitarist ve arka vokalist olarak çift görev yapmaktayım ve sizinle paylaşacak heyecan verici bir hikayem var. Son iki buçuk yıldır Berlin’de yasiyorum ve bu süre zarfında Almanca’yı hızlica öğrendim. Bu canlı şehirde, ben ve yetenekli diğer öğrenci arkadaşlarım, kendi grubumuzu oluşturmanın heyecan verici macerasına atıldık. Hikayemiz 2022 yılı Haziran ayında ilk pratik seanslarımızı düzenlediğimizde başladı. İlk gösterimizden sadece 1.5 ay sonra kazandığımız ivme, hayranlarımızın ve destekçilerimizin sarsılmaz desteği sayesinde şaşırtıcıydı. Oblivion Band, temelde rock müziğe dayanıyor, ancak müzikal sınırları aşmayı seviyor. Çeşitliliği seven bir ekibiz ve alternatif rock, Anadolu rock ve hatta en eğlenceli pop şarkılarının sınırlarını zorluyoruz. Grubumuz altı tutkulu üyeden oluşuyor ve aralarında bir bas gitarist, üç gitarist (ki ben de bu gruptayım), yetenekli bir davulcu ve büyüleyici bir şarkıcı bulunuyor. Bu yıl bizim için inanılmaz bir yıl oldu. Almanya’nın farklı şehirlerinde unutulmaz bir tur gezisi yaptık ve Kassel, Leipzig ve Ulm gibi şehirlerin sahnelerini aydınlattık. Tabii ki, Berlin, ev şehrimiz, bizi en çok ağırlayan yer oldu. En gurur duyduğumuz anlardan biri, “IFLC” gösterisi sırasında canlı olarak seslendirdiğimiz “Der beste Moment” adlı Alman rock performansımızdı. Bu şüphesiz yılın en büyük başarısıydı. Ancak biz başarılarımızla yetinmeyen bir ekipiz. Aslında, daha önce hiç olmadığı kadar enerjik ve coşkuluyuz, çünkü destekçilerimize taze ve yeni müziğimizi tanıtmak istiyoruz. Repertuarımızı genişlettik ve onu dünyayla paylaşmak için sabırsızlanıyoruz. Müzikal yolculuğumuzla ilgili güncellemeleri takip etmek isterseniz, bizi Instagram sayfamızı takip ederek destekleyebilirsiniz: @0blivionband. Oblivion Band’ın hikayesi sadece müzik yapmakla ilgili değil; bir miras oluşturmakla ilgilidir. Ben ve grubumuz ününü yaratmıyoruz, birbirinden farklı seslerin benzersiz bir karışımını oluşturuyoruz ve bu olağanüstü maceranın bir parçası olmanızı istiyoruz. Gelecekte neler olacağını kaçırmayın! Instagram