Canım yanıyor. Bazen sadece ıssız bir yerde, çimenlerin üzerine uzanıp saatlerce gökyüzünü seyretmek ya da balkon kenarında rüzgârın sessizliğini dinleyerek demlenmek istiyorum. Bugün ilk defa kendime mor laleler aldım. Orta halli bir buket… Öylesine, marketten çıkarken gözüme ilişmişti. Daha önce hiç kendime çiçek almamıştım. Oysa ne mor en sevdiğim renkti ne de lale en sevdiğim çiçek. Sanırım içimdeki boşluğu bu çiçeklerle doldurmak istedim. Belki de en son mektubumdan bu yana bir lale mevsimi geçtiği içindir. Ya da belki sadece öylesine…
Bu mektubu aslında çok yakından tanıdığınız ama bir o kadar da yabancısı olduğunuz bir kadın yazıyor. Her gün görmeseniz de siması aklınızda kalmış, ancak hikâyesini asla çözemediğiniz bir kadın. Acı çeken, gülümserken bile gözlerindeki hüznü saklayamayan…
Herkesin hayatında vardır bizim gibiler. Genelde dikkat çekmeyiz ama dışlanmayız da. İnsanlar yüzümüzü hatırlar ama ismimizi unuturlar. Hep düzenli, hep duygudan uzak kıyafetler giyeriz. Perdeler örteriz yüzümüze, kalbimize. Takılarla süsleriz kendimizi ama aslında hiçbir takı bize ait değildir. Söylediğimiz kelimeler, kurduğumuz cümleler bile bizim değildir. Benim için bir tek bu mektuplar ve anlatmaya çalıştığım duygularım gerçektir.
Bütün gülüşlerim, gözyaşlarım, kendime bile yakıştıramadığım o yarım tebessümlerim… Sanki bir maskenin ardına saklanmış gibiyim. Eminim sizin de hayatınızda böyle birisi vardır. Belki bir komşu, belki bir akraba, belki de sizsinizdir o kişi. Çünkü biz hep aynıyız: Bilinen ama yarım kalmış kadınlar. Düşüncelerimizin ağırlığında boğulmuş, gözlerimizde o dağınık maskara izlerini taşıyan kadınlarız. Bu izler bir günün değil, yılların yükünü anlatır.
Bazen düşünüyorum: Ne zaman anlayacağım sırf hissetmek için hissetmeyi? Ne zaman göstereceğim içimde biriktirdiğim sevgiyi? İşte bugün de o günlerden biri. Geriye dönme günü… Geçmişimi baştan sona gözden geçirip, lalelerin karşısında sessizce uzaklara bakma zamanı.
Bu, sizin konuştuğunuz bir kadının mektubu. İçindeki boşluğun hiç dolmayacağını bilen bir kadının sesi. Şu anda düşünüyorum… Ya ben de bir lale olsam? Yapraklarım tane tane dökülse… Rüzgârla karışıp, baktığım bu mazide savrulup ben de unutulsam…
Bugün aslında kendime lale almadım. Bugün kendime sevgi aldım. Sadece bunu lale zannettim.
