Zamansız bir anda gördüm. İklimsiz bir anın içinden geçerken hissettim. Karanlığın koyu rengine vardığımı ve baharın kapılarının açıldığını. İzlediğim bütün hercümeçlerin içinde, bir kaos meydanında, kasırganın tam ortasındaki sakinlikte açıldı kapılar. 

Teslimiyetin üst mertebesine koşarken, ayağıma takılan bütün prangalar ile kapının açılmaya başladığını gördüm. Her şeyi O’na havale etmenin rahatı içinde pencereden bakıp içine girmeden… Sakince ve sessizce yürümeye başladım. Baharın kokuları ulaşınca bana, burnumun ucunda bir sızlama hissi ve gözlerden dökülen yaşların da sahipsiz olmadığını anladığım vakitler doldu içime. 

Bitmesin dediğim her şeyin biteceği gerçeği bu dünyanın hakikatiydi. Aynı zamanda bitsin dediğim her şeyin de biteceği bir ahvalin ortasında olmakta… sonunda her şey faniydi. 

“Sen bir salondasın. Sanıyorsun ki okyanustasın. Ama bir salondasın” hakikatini anladığında başlayan ummana yelken açma meselesi ile hemhalim bu noktada. Sonrasında ne olacağı muamma…