Raf Üzerine Düşünceşler
Raf Üzerine Düşünceler Bilal Uygur Ocak 15, 2025 Karşımda duran kitap rafında, çapraz bir şekilde yerleştirilmiş küçük bir ren geyiği heykeli dikkatimi çekiyor. Tahminen bir yumruk büyüklüğünde. Heykel, kitapları ikiye ayıran bir sınır gibi ortada duruyor. Sağ yanındaki kitaplar siyah ciltli, sol yanındakiler ise beyaz. Grinin ve soğuğun hâkim olduğu bu kış gününde, avizenin sahte mumlarından gelen sıcak bir ışık, o rafa bambaşka bir ambiyans katıyor. Kitaplığın önünde oturan insanların konuşma sesleri ile arkamdan gelen konuşma sesleri birbirine karışırken kafenin çaldığı müzik, ortamı yumuşatıyor. Sıcak çikolatamdan bir yudum alırken, aklıma takılan şu: Kitaplar neden siyah ve beyaz olarak ayrılmış? Öylesine mi, yoksa bir anlamı mı var? Anlamlıysa kime göre anlamlı? İyi ve kötü, melekler ve şeytanlar, yin ve yang… Siyah ve beyaz, hep zıtlıkları temsil ediyor. Biz insanlar da bu zıtlar arasında bir taraf seçmeye meyilliyiz, sanki gri bölgede kalırsak hayatın anlamını yitirecekmişiz gibi. Ama ya o gri bölge? Belki de asıl gerçek orada saklı. Sanattı belki de tek sebebi, belki de sadece sanatsal bir düşünceydi; göze hitap etmek içindi. Bir tarafa beyazı diğer tarafa da siyahı yerleştirerek bir kontrast oluşturmak. Ancak sanat için yapmış olmak anlamı değiştirir mi? Yoksa yine de “öylesine” bir tasarım mıdır? Sorular soruları takip ediyor. En sonunda şu soruda takılıp kalıyorum: Bir şey gerçekten “öylesine” yapılabilir mi, yoksa her eylemin arkasında bir sebep ve mana mı vardır? Raf, karşımda durmaya devam ediyor. Kitaplar ve heykel orada, oldukları gibi. Ama ben, bu basit görüntünün ardında çok daha fazlasını düşünmeye devam ediyorum. Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Şafak Yağmuru Kasım Kütüphanesi Müzikli Kitap
Ayrıntılardaki Hayatın Anlamı
Ayrıntılardaki Hayatın Anlamı Hazel Ocak 15, 2025 Çok zeki kadınlar gördüm; öyle ki, insan bakınca kendine çeki düzen verme ihtiyacı hisseder. Hatta birine “anne” dedim. Kadın, ayrıntıdadır; işin inceliğinde… Öyle bir incelik ki, bunu yalnızca dikkatle bakanlar fark eder. Aslında, bunu görmek o kadar da zor değildir. Çünkü hangi kadın gözlerine kahverengi simli bir çizgi çeker? Hangi kadın hem överken hem de sitem ederken yüzünden anlayışlı bir tebessüm eksik eder? Hangi kadın, sulu köfte yemeğine, yenmese bile renk katsın diye kırmızı ve yeşil biber koyar? Biz kadınlar işte fark ederiz. Büyük resme değil, o resmin çizildiği tuvalin arkasındaki zımbaların sıralanışına bile bakarız. Resimdeki evleri değil, o evlerin içindeki sıcaklığı, samimiyeti hissederiz. Çünkü o evlerdir ki, içinde büyüyen çocuklara hayatın en güzel derslerini verir. İnsanlığın geçmişi de geleceği de o tablolardaki yuvalara bağlıdır. Şunu da unutmamak lazım, Tüm anneler özeldir. Çünkü her çocuk, dokuz ay boyunca annesinin içinde yaşamış, onun kalbinin atışını dinleyerek dünyaya gözlerini açmıştır. Sonra, yıllar boyunca onun ilgisine ve sevgisine muhtaç kalmıştır. Ve işte bir kadın, bunların tümünün farkındadır. Belki de bu yüzden kadına ilahi bir hediye olarak çok boyutlu düşünme yetisi verilmiştir. Küçükken bunu anlayamasam da, dönüp baktığımda, o kadınlardan birinin benim evimde yaşadığını daha iyi görüyorum. Bizim ailede bir gelenektir patatesli yumurta. O kadar patates tüketiriz ki, Osmanlı zamanında İrlanda’ya yapılan tüm patates yardımları bizim soframıza yetmezdi herhalde. Ama ben, küçükken, her ne hikmetse yumurtayı asla yemezdim. Ne var ki, ev halkının çoğunluğunun oyuyla her pazar patatesli yumurta yapılırdı. Bir pazar sabahı, artık hangi çocukça inadım tutmuşsa, annemle tartışmıştık. Annem çok otoriter bir kadındır. O sabah, “Kahvaltıda aç kalırım ama anneme de acındırmam” diye düşünüyordum. Derken önümde bir tabak belirdi. Başımı masadan kaldırdığımda, tabağımdaki patatesler, adeta beni selamlıyor gibi bakıyordu. Yumurtasız patatesler… Ben dersimi almıştım kadınların ne kadar ince düşünebildiği hakkıda, bunu da bana annem bir tabak patatesle öğretti. Annem, bana kızgın ve kırgınken bile beni düşünmüş, bir tabak hazırlamıştı. Annem, o sabah, o koca dünya tablosundaki minik evimizdeki minicik beni görmüş; bana yumurtasız patatesle de olsa sevgisini göstermişti. Artık gözyaşlarımı tutamıyordum. Annemin bu unutulmaz düşünceliliği karşısında, bir anda büyüyüp saygıyla gömleğimin düğmelerini iliklemek istedim. Ve işte o zaman anladım: Kadınların yaptığı şey sadece yemek yapmak, ev toplamak, birilerine yetişmek değildir. Kadınlar, bir tabak patateste bile sevgiyi anlatabilecek kadar büyük yüreklidir. Çünkü kadın, ayrıntılara hayatın anlamını sığdırandır. Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Farklı Kapılar Mimarlığın Gücü: Dünyanın En Görkemli Aşk Hikayesi Özlemim Ta Derinlerden
Yıldızlar, Kız Kulesi ve Sen
Yıldızlar, Kız kulesi ve Sen Eflatun Haziran 27, 2025 Ve ah! Yıldızlar… Bir gece gözü onlara takılır insanın. Apaçık bir gökyüzünde, apaçık bir zihinle, apaçık bir zihne… Sonra “Neden?” diye sorar insan. Neden sorar, bilinmez. Neyden gelir insan, neye gider. Ney. Hu. Ama yıldızlar? Hu. Göz kırparlar billur perdeden. O billur perde ki uçsuz ve bucaksız… O perde ki… O ki… Göz kırpar her biri binlerce yıllık mazinin habercisi. Senelerce öteden gelen haber… Çık da bak! Dinle! Ne anlatır bize o ateşböcekleri? Ah o yerdeki yıldızlar, bize ne anlatır? Yerdeki yıldızlar… Bir filmde görmüştüm bunu. Çocukları anlatan bir filmde. Güzel bir filmdi. Güzel. Ve sonra ben seni gördüm semada. O asırlık habercilerin arasında, parıl parıl parlayan o gözlerin… Ay sönük kalıyordu senin yanında. Gökyüzü ahalisi, birbirlerine seni anlatıyorlardı eminim. Güneşin doğmasına gerek kalmamıştı artık. Sen, bir güneş gibi doğmuştun gönlüme. Dünya hayat bulmuştu yeniden. Samanyolunun kızlarına seni anlattım o gece durmadan, yorulmadan. Her biri seni kıskandı, simanı kıskandı. Arz ahalisini geçtin, arş ahalisinin dilindesin yıllardır. O kadar güzel anlatıyorum ki seni, o kadar güzel seni anlatıyorum ki… Gecenin soğuğu üşütmüyor artık beni. Yüreğimdeki kor, yüreğimdeki kar. Yüreğimdeki nur. Yüreğimdeki nâr. Ben, yandım. Ben yanıyorum ve ben yanmaya devam edeceğim. Başka söze ne hacet? Ah bu satırları okumanı isterdim. Ben de yıldızlara anlattım derdimi. Onlar dinler beni. Kadim dostumdur benim yıldızlar. Sen yokken vardı, sen yokken var olacak. Ama yıldızların arasındaki yerini dolduramaz ya kimse… Olsun. Sen gittiğinde, sana nispet boş kalsın tahtın. Kimseler oturmasın, kimseler oturamasın. Biliyorsun. O kadar çok şey anlatabilirim. Ama ne anlatabilirim ki sana? Yıldızlardan devam, yıldızlara devam. Hani bir fotoğrafın vardı; kız kulesinin önünde, gözlerimin içine gülen… Hani kız kulesi senin yanında çok önemsizleşmişti… Böyleleri bize haset ettiğindendir bu hale gelişimiz belki. Ya başka ne olacak? Tarihe not düşüyorum: Kız kulesini imrendirdi bir kız. Hoş kız kulesinden başkasını gözü görmez Galata’nın. Hoş senden başkasını da görmez benim gözüm. Ama anlıyorum onu, seni kıskanmamak elde mi? Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Ekim Kütüphanesi Simyacı Rüzgar
Bilinen Bir Kadının Mektubu
Bilinen Bir Kadının Mektubu Hazel Ocak 15, 2025 Canım yanıyor. Bazen sadece ıssız bir yerde, çimenlerin üzerine uzanıp saatlerce gökyüzünü seyretmek ya da balkon kenarında rüzgârın sessizliğini dinleyerek demlenmek istiyorum. Bugün ilk defa kendime mor laleler aldım. Orta halli bir buket… Öylesine, marketten çıkarken gözüme ilişmişti. Daha önce hiç kendime çiçek almamıştım. Oysa ne mor en sevdiğim renkti ne de lale en sevdiğim çiçek. Sanırım içimdeki boşluğu bu çiçeklerle doldurmak istedim. Belki de en son mektubumdan bu yana bir lale mevsimi geçtiği içindir. Ya da belki sadece öylesine… Bu mektubu aslında çok yakından tanıdığınız ama bir o kadar da yabancısı olduğunuz bir kadın yazıyor. Her gün görmeseniz de siması aklınızda kalmış, ancak hikâyesini asla çözemediğiniz bir kadın. Acı çeken, gülümserken bile gözlerindeki hüznü saklayamayan… Herkesin hayatında vardır bizim gibiler. Genelde dikkat çekmeyiz ama dışlanmayız da. İnsanlar yüzümüzü hatırlar ama ismimizi unuturlar. Hep düzenli, hep duygudan uzak kıyafetler giyeriz. Perdeler örteriz yüzümüze, kalbimize. Takılarla süsleriz kendimizi ama aslında hiçbir takı bize ait değildir. Söylediğimiz kelimeler, kurduğumuz cümleler bile bizim değildir. Benim için bir tek bu mektuplar ve anlatmaya çalıştığım duygularım gerçektir. Bütün gülüşlerim, gözyaşlarım, kendime bile yakıştıramadığım o yarım tebessümlerim… Sanki bir maskenin ardına saklanmış gibiyim. Eminim sizin de hayatınızda böyle birisi vardır. Belki bir komşu, belki bir akraba, belki de sizsinizdir o kişi. Çünkü biz hep aynıyız: Bilinen ama yarım kalmış kadınlar. Düşüncelerimizin ağırlığında boğulmuş, gözlerimizde o dağınık maskara izlerini taşıyan kadınlarız. Bu izler bir günün değil, yılların yükünü anlatır. Bazen düşünüyorum: Ne zaman anlayacağım sırf hissetmek için hissetmeyi? Ne zaman göstereceğim içimde biriktirdiğim sevgiyi? İşte bugün de o günlerden biri. Geriye dönme günü… Geçmişimi baştan sona gözden geçirip, lalelerin karşısında sessizce uzaklara bakma zamanı. Bu, sizin konuştuğunuz bir kadının mektubu. İçindeki boşluğun hiç dolmayacağını bilen bir kadının sesi. Şu anda düşünüyorum… Ya ben de bir lale olsam? Yapraklarım tane tane dökülse… Rüzgârla karışıp, baktığım bu mazide savrulup ben de unutulsam… Bugün aslında kendime lale almadım. Bugün kendime sevgi aldım. Sadece bunu lale zannettim. Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Şebnem Ferah Sanat & Kültür Hindistan
Okyanus Etkisi
Okyanus Etkisi Bilal Uygur Ocak 15, 2025 Okyanus Etkisi bir insan ile şans eseri tanışıp samimi olduğumuzda oluşan etkiye verilen isimdir. Çok da güzel bir isim verilmiş, aynı dalgaların git gel yaparak sürekli kumları, yosunları ve taşların yerini değiştirdiği gibi bizim de hayatlarımızı değiştiren insanların şu kısa ömrümüze dahil olmasını anlatıyor. Ancak müsaadenizle ben bu ifadede değişiklik önerisinde bulunmak istiyorum. Şans eseri değil de tevafuk ile karşılaştığımız insanlar desek, nasıl olur acaba? Şimdi biraz anlatayım neden bu değişikliği yapmak istediğimi. Şans demek sanki fazla basit kaçıyor böyle muazzam bir durumu ifade etmek için. Düşünün ki karşınıza bir insan çıkıyor, belki de hiç beklemediğiniz, hiç ummadığınız bir anda veya umutsuzluk içerisinde olduğunuz bir anda. O insan ile beraber hayatınız yepyeni bir hal alıyor ve renkleniyor. Samimiyetin vermiş olduğu sıcaklık tekrardan hayata tutunmanızı sağlıyor. Tam “psikolojim bozuldu, mahvoldum!” dediğimiz bir anda hayatımıza giren o insanla birlikte yeni ufuklar beliriyor gözlerimizin önünde, yeni farkındalıklarla karşılaşıyoruz. İşte bu sebepten değiştirmek istedim bu ifadeyi… Tabii belki de şanstır gerçekten. Öyle şanslıyızdır ki, o an bir uğurböceği gelip de elimize konmuş gibidir. Ancak bir taraftan da aklıma şu gelmiyor değil; hayatta karşılaştığım o kadar insan arasından öyle insanlarla samimi oldum ki, hepsi hayatıma ayrı ayrı anlamlar kattılar. Ufkumu genişlettiler, bilmediğim, duymadığım birçok şey öğrettiler, henüz fikir sahibi dahi olmadığım konuları anlamamı sağladılar ve hatta kitap okumaya başlamama vesile oldular. Bana bu kadar fazla değer katan, bu güzellikleri bana katmış olan insanlarla samimi olduktan sonra Okyanus Etkisi benim için sadece şans olmaktan çıkmış ve kaderin bir cilvesi haline gelmiş durumda. Tevafuklar, yanıma daha güzel, daha kaliteli insanlar kattıkça, benim de hayatıma güncelleme getirebilmem ve seviye atlayabilmem konusunda yardımcı oldu. Hem, bu sayede Bölüm Sonu Canavarlarını geçmek de daha kolay hale geldi. Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Şebnem Ferah Sanat & Kültür Hindistan
Ölüm Güzel Şey, Budur Perde Ardından Haber
Ölüm Güzel Şey, Budur Perde Ardından Haber Nemocuuk Aralık 31, 2024 “Ölüm güzel şey, budur perde ardından haber Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?” Şu iki dizeyi aşamıyorum çok uzun süredir. Dilime takıldı durdu. İşin garip tarafı sadece bu beyite takılmam… Şiire devam edemiyorum. “Peygamber” kelimesinde düğümleniyor boğazım. Bir sözcük daha söylemekten aciz kalıyorum o anda. Bir harf bile ilerleyemiyorum. “Kapı kapı…” diye devam etmekte şiir ama ben devam edememekteyim. Söylediklerimin ağırlığı altında ezilmekle meşgul oluyorum o sıralarda. Ağzımdan çıkanları kulağım da duysun istiyorum. Kulağım da duysun ki zihnime ulaşsınlar. Ne söylediğimin bilincinde olmaya çalışıyorum. İdrak etmek istiyorum bu kelamı. Bütün bu çabalarıma rağmen Farsça’dan dilimize geçmiş olan arkadaşımıza sıra gelince -Peygamber kelimesi olur kendileri- bütün dünya duruyor sanki. Benim, söylediklerimi anlamamı beklermiş gibi… Sanki cümle alem duruyor ve “Hadi!” diyor, “Anla! İdrak et bunları, hayatına hayat kıl. Hiçbir zaman ayrılma onlardan. Ölümün korkulacak bir şey olmadığını adından iyi bil. Ezberleme! Kendinden bir parça haline getir. Sen, o ol. Bırak, o da senin damarlarında dolaşsın, bütünleşsin seninle. İzin ver buna. Ondan kaçma, kabullen. Bak, üsve-i hasene (en güzel örnek anlamında Peygamber Efendimiz (s.a.v) için kullanılan, Kur’an-ı Kerim’de Azhab Suresi 21. Ayette geçen bir söz) ‘bile’ ‘En yüce dosta…’ diyerek ayrılmış bu dünyadan. Bil ki o korktuğun şeyin -eğer “iyi” bir hayat yaşamışsan- korkulacak hiçbir yanı yok. Hiçbir, yanı, yok. Maddenin arkasındaki manayı okuma sevdasını seziyorum kalbinde. Gör; madde, ki ölümdür, bul onun arkasındaki anlamı. Ölüm’ün bir son olmadığını oku. Kabart kulaklarını, o sana seni ademe düşürmeyeceğini söyler. Maddeye kapat gözlerini, kulak kesil onun hal diliyle söylediklerine. Bir köprü olduğunu anlatıyor sana, bir yolculuk… Dünya misafirhanesinde yaptığın yüzlerce yolculuğa benzer bir yolculuk. Gidenlerin geri dön(e)miyor oluşu niye seni bu denli korkutuyor? Onların dönmeyişleri gittikleri yerin çok güzel olduğuna delalet etmez mi? Hatırla, daha sen bu dünyada yok iken küçük bir damla (alak) vesilesiyle gönderildin buraya. O damla senin buraya gelmen için bir sebepti. Korkuyor musun alak’tan? -Korkulacak ne var ki? Buraya gönderiliş yolculuğumdaki birçok “sebep”ten yalnızca birisi o. -Gidiş yolundaki sebeplerden seni korkutan nedir? -Hiç kimse dönmemiş, ya adem varsa? -Efendimiz’in (o bütün alemlere gönderilmiş universal bir peygamberdir) dönüşü ve dönüşüne dair sözleri yetmiyor mu? -… Gözlerini daha sıkı yum, kulaklarına ağırlık ver. Mevlana Celaleddin-i Rumî’nin kendisini şeb-i aruz (düğün günü) diye isimlendirmesini fısıldar sana. En güzel gün… İddia ettiğinin aksine bir bilinmezlik de yok orada. Sen kendin burada karar veriyorsun nasıl muamele göreceğine. Buradaki yaşantına göre orada neler olacağı az çok belli. Orada ırmak, orada odun ne arar? Irmağı da odunu da sen götürüyorsun buradan. Peki tabii kocaman köşkleri veyahut ırmakları taşımak odun taşımaktan daha meşakkatli. Öyle olmasaydı köşklerin, ırmakların ne değeri kalırdı? Ezbere söyleme bunları, tekrar ediyorum. İdrak et. Kendi benliğin haline getir. ‘Kimsin?’ sorusuna ‘Ben cennetim.’ de, ‘Aynı zamanda da cehennem. Ben hem ölümün ta kendisiyim, hem de doğum diye bilinirim.’ Daha rahat duyabilirsin artık. Ölümün sözlerini tekrar et, çünkü bundan sonra onlar aynı zamanda senin de sözlerin. ‘Burada doğan birisi buraya gelebilmek için başka bir alemde ölür. Burada ölen her varlık da başka bir zamanda veya başka bir alemde doğar. Ben insanım, ki bu benim kul mertebesine çıkabilecek potansiyelde olduğumu gösterir, ben köprüyüm aynı zamanda: yaşam ile ölüm arasında, gençlik ile yaşlılık arasında -şu an dünden daha yaşlı, yarından daha gencim-, en önemlisi de kalpler arasında. Bir kalpten başka bir kalbe kurulan köprüyüm ve daha başka köprüler kurmakla yükümlüyüm. -Neden? -Irmak toplamaya bir yerden başlamam gerekiyor çünkü. Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Şebnem Ferah Sanat & Kültür Hindistan
Akıntıya Karışalım
Akıntıya Karışalım Fatma Sena Bark Aralık 15, 2024 Bakmaktan görmeye geçtim, bu bir uyanıştı adeta. Gözlerimde başka bir ifade vardı. İçerleme değildi bu duygu, o tanıdık bana. Kulaklarım az sağır olmadı feryat figan susuşlarıma. Bu daha bir farklı. İncelemeye başladım kendimi; göz çukurlarım, kaşlarım… yerli yerindeydim aslında baktığında. Peki ya benim gördüklerim. Aynadaki aksime sirayet edemeyenleri başkaları da görebiliyor muydu? Sanmam. Kişi kendindeki yaraya tanıdıktır. Bu yüzden olsa gerek, sadece yarası yarama denk gelenler fark edebilirdi. Belki. Hayat bu savurur, eyvallah. İyi de benim köklerim sağlam değil miydi, neydi bu giydiğim kabullenmişlik hırkası? Varsın hazan düşsün toprağıma, yel tütsün ocağımda. Ben tüm çaresizliklerimi bir ‘öyle işte’ye sığdırıp düştüğüm yerden kalkmasını bilirdim. Dudağımın alaycı bir şekilde kalkışı bundandı. Bu tavrım ise kolaylığından değil, borçlu olduğumdandı. Ben çok borcu olan ve kapattığı her borçla ruhunun deliklerini yama etme gayesi güden gölgesiz bir fidandım. Öyle aykırı, öyle acayip, öyle anlaşılmaz. Böyle gözüküyordum dışarıdan. Ahh beni bir de bana rüzgarın taşıdığı o fısıltılara sorsalardı. İsteyen çabalardı ve mesafeler sadece birer rakamdan ibaretti. Toprağa da hürmetim vardı, köklerime aşkı işleyen can suyuna da. Ruhuma dokundu bakışlarım. O kabul ediyordu yaşanmışlıkları ve tebessümü hakikiydi. Bu, devam etmek için kâfiydi. Aksındı o zaman, günler de olaylar da insanlar da. Tıpkı su gibi, o akıp yolunu buluyordu. Akıntı ile bir ahenk yakalamak kolay değildi. Batmalar da çıkmalar da bir parçasıydı serüvenin. Nasıl ki gözümün kapanmasına birkaç saniyede bir kırpmasına kızmıyorsam, akıntının üzerimi ıslatmasına da kızamazdım. Kurudu hem. Varlığı güneş gibi açanlar, kuruturdu. Doğanın sanatı buydu. Gözlerim, yansımanın harelerindeki ısrarlı bakışlarını çekti. Bulmuştu aradığını, aramakla bulunmayanı. Elim musluğu kavradı ve bir ürperdi işlendi kan dolaşımıma. İki avuç dolusu soğuk suyu çarptım yüzüme. Enseme ve saçlarıma.. Bu kadardı. Doğrulan belim ve ıslanan kirpiklerimin ardındaki hevesli bakışlarım.. Ruhum yine yeni bir yün eğirmişti. Bir başka borç ödeyip yama yapmaya hazırdı. Hiç ödeyemeyeceğim borçlarım vardı ve her gün daha çok borçlandıklarım. Bu yüzden akmak lazımdı, akıntıya karışıp kendi ahengini bulmak lazımdı. Her aynaya bakışımda tekrar tekrar yaşadığım bu olay sıkmazdı canımı. En nihayetinde hürmet ettiklerim canımdandı.. ve insan canını her daim sakınırdı.. Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Şebnem Ferah Sanat & Kültür Hindistan
Yıldızlı Düşünceler
Yıldızlı Düşünceler Bilal Uygur Aralık 15, 2024 Geldi yine günün o vakti; insanın kendisiyle baş başa kaldığı, yalnızca kendi sesini duyabildiği an. Kimisi için tamamen yalnızlık, kimisi için de günün en can alıcı zamanı. Karanlığın çökmesiyle birlikte, insanın içine de karanlık çöküyor sanki. Duygular ve hisler fışkırmaya başlıyor. Sanki aydınlık, gün ışığı onlara zarar verirmişçesine… Belki de hayır, kendilerini göstermeye fırsat bulamıyorlar. Gün içinde insan, öyle bir koşuşturmacanın, curcunanın içinde ki, duygulara yer bile kalmıyor. Nihayet karanlık çöküyor, insanlar evlerine çekiliyor ve meydan yıldızlara, aya kalıyor. Ah evet, yıldızlar ve ay… İnsanı, karanlığın ortasında yalnız başına kalmışken, kendini ve duygularını sahneye davet ediyorlar. Çünkü biliyorlar ki insan, kısa bir süreliğine de olsa, artık bir başına. İşte tam da bu yüzden, bazısı için günün en huzurlu anı. Çünkü artık insanı dinleyecek, ona kulak verecek ve yargılamayacak, ısrarcı olmayacak, sadece gözlerinin içine bakarak yanında olduğunu hissettirecek dinleyicilere sahip. Başını kaldırıp gökyüzüne baktığında, kartpostallık bir manzaranın karşısında, insan kendini anlatmaya başlar ister istemez. Böylece insan, karanlığın ve sessizliğin kollarında kendi iç dünyasına doğru bir yolculuğa çıkar. Zihninde biriken düşünceler, gün boyunca üzerine örtülen perdelerden sıyrılıp yavaş yavaş sahneye çıkar. Pişmanlıklar, umutlar, belki de hiç dile gelmeyen hayaller ve korkular… Her biri, gökyüzündeki yıldızlar gibi tek tek görünür hale gelir. Bu an, belki de bir yüzleşmedir insan için. Kendisiyle baş başa kaldığı, kimseye hesap vermek zorunda olmadığı bir mahkeme. Ama bu mahkemede ne savcı ne de hâkim vardır; sadece insanın kendisi ve yıldızlar. Tam da bu noktada, insan, düşüncelerinin ne kadar derin olabileceğini fark eder. Kendi sesini ilk defa duyar gibi olur. Belki bu ses bir uyarıdır, belki bir rehber, belki de sadece bir dost. Bu sessizlik, insana neyi hatırlatır? İçindeki fırtınaları mı, yoksa huzuru mu? Bu sorunun cevabı, karanlıkla kurulan ilişkiye bağlıdır. Çünkü karanlık, sadece bir örtüdür; altında ne olduğunu yalnızca insanın kendi bilebilir. Arkadaşlarınızla paylaşmanız için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Şebnem Ferah Sanat & Kültür Hindistan
Yağmur’a Ağıt
Yağmur’a Ağıt Nemocuuk Kasım 15, 2024 Vareden’in adıyla insanlığa inen nur, Bir gece yansıyınca kente sibir dağındanToprağı kirlerinden arındırır bir yağmur Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından.Rahmet vadilerinden boşanır ab-ı hayatEn müstesna doğuşa hamiledir kainat.” Gönlüme yağan yağmurdan Haberin var mı sevgili?Kim bilirdiRuhumun bulutlarınınAğlamaya başlayacağını? Sen bilirdin, değil mi?Sen, Bilir miydin sevgili? Yağmurlar var gönlümde. Dışarıya yağmur yağıyor. Ben, Yağmurdan hoşlanmıyorum sevgili. Gel, dindir yağmurlarımı. Bildir bulutlara gelişini. Bulutlar utansın Sen varken Yeryüzünü ıslatmaya. Şemsiye ol bana, Nefretin yağmurundan koru beni. Çatım ol, Yağmurlar ulaşmasın bizlere. Evim ol, Sırılsıklam yapan tek şey beni, Aşkın olsun. Gelirsen bana, Gelmezsen sana aşk olsun. Gel, ey yağmurları dindiren; Aşk olsun! Sen gel sevgili, Açılmazsa yollar utansın. Sen çık yola, Yolunu keserse Eşkıyalar utansın. Uç, aç kanatlarını, İzin vermezse rüzgar utansın, Seni ıslatırsa Yağmur utansın. Yağmur, utansın. Dışarıya yağmur yağıyor sevgili. Benim sana en çok ihtiyaç duyduğum an, İşte tam bu an. Ben yağmuru sevmem sevgili. Gel yağmurda ıslanalım der misin? Deme. Dışarıda insanlar, hayvanlar ıslanırken Ben nasıl mutlu olabilirim sevgili? Nasıl sevebilirim yağmuru? Sen gel, Yağ gönlüme sevgili. Senin ıslattığın herkesin Huzurla dolsun içi, İnşirah bulsun kalbi. Sen öyle gel, öyle ıslat beni. Sen, ıslat beni. Kimsecikler üşümesin senin yağmurunda. Herkes dilden dile anlatsın Gönlüme nasıl yağdığını. Cümle alem bilsin Yağmurlarınla sırılsıklam olduğumu. Yağacaksan sen yağ sevgili. Yağacaksan, sen yağ. Dışarıya yağmur yağıyor. Ben, ruhumun askılıklarına takılmış bir haldeyim. Ruhumun aksiliklerine… Kara bulutlar yalnızca Benim göğümü kaplıyor. Yağmur her yere yağıyor lakin Ben karanlıklar içerisindeyim sadece. Beni sensizlik bu hale getirdi sevgili. Senin ışığın olmadıkça Bütün dünya bana karanlık sevgili. Senin nurunu görmüşken ben, Binler güneş olsa Bana yeter mi sevgili? Gözlerim kör, Gözlerim kör senden başkasına sevgili. Kimsecikler yetmiyor, Senden başka, Sonsuzluğa alışkın şu ruhuma. Gökyüzü yetmiyor bana sevgili, Çırpınıyorum Gökyüzünün ötesini görmek için. Deniz yetmiyor bana sevgili, Biliyorum Onun da bittiğini, Biteceğini.Ruhuma sen lazımsın sevgili, Bana sen lazımsın.İnsanların “Su, su!” diye inlediği şu çölde Sudan geçtim ben. Dilime darılırım “Sen!”den başka bir şey Söylerse sevgili. Seraplarımda sen varsın sevgili. Etrafım çamur, Sana koşamıyorum. Sen gelsen sevgili; Çamur çamur oluşuna utanır, Senden hariç yağan her pis yağmur Gökyüzünü ıslatışına utanır, Güneş varlığından utanır, Yıldızlar bir bir silinip gider Gökyüzünden, Ay seni görünce aşkından -aşkımdan- Ortadan ikiye Şak diye yarılır da İki parça olur. Ay iki parça olur sevgili, Gönlüm paramparça… Ben gelemem sevgili; Ayaklarımı kirletir etrafımdaki çamur Ve ben huzuruna O şekilde çıkmaktan Haya ederim, Utanırım sevgili. Yağan yağmur, Dünyayı çamura buladığına utanmıyor; Ben çamurlu bir dünyada yaşadığıma Utanıyorum sevgili. Çamura bulanmış ruhum, Kapkara ellerim-ayaklarım. Kalbim, sevgili, kalbim… Senin sarayına siyah yakışmaz sevgili. Matemli bene yakışır siyah. Senin terk-i dünyandan beri Yaslardayım sevgili. Sana layık olmayan kalbimin siyahı, Libasıma yansıdı sevgili. Sen gel sevgili; Siyah, renklerden oluşuna utansın. “Işıksızlık” dedikleri siyah için; Sen gelsen sevgili, Işıksız bir yer kalmaz kâinatta. Sen gelsen sevgili, Siyahlar parlar alacakaranlıkta. Sen gelsen sevgili, Sen gelsen… Hasret, sevgili, ah hasret! Vuslat, sevgili, ah vuslat! Gönlümün pınarları yetmez mi dünyaya, Gönlünün pınarları yeter. Sensiz bir yağmura ne hacet? Aşkım fışkırırken şu toprağa, Aşkın fışkırırken… Bütün ırmaklarda sen dolaş sevgili, Bütün balıkları sen besle. Gel, o mübarek -Uğruna başlar feda, Uğruna canlar feda- Ellerinle Susuzluğumuzu sen gider sevgili. Bir kırba su bulunur elbet, Beş kıtayı beş parmağına böl, Şehadet parmağını şu kuluna ihsan et sevgili. O kırbayı ben gözyaşlarımla doldurayım, Küre-i arz senin için akan gözyaşlarıyla Taşsın sevgili. Sen yağsan aslında, Bilirim ki herkes bayram eder. Çiçekler daha bir canlı açar kırlarda, Böcekler daha bir heyecanla uçuşur Yağmurun altında, Hayat daha bir aşkla devam eder koşuşturmasına, Kalem daha bir şevkle koşturur yazmaya. Sen ıslatsan aslında tüm dünyayı, Parıl parıl olur her yer ve herkes. Kara gözler ışığınla kamaşır, Kör gözler nuruna açılır. Ah sevgilim, bir gelsen… Ruhum sana hayran, Ruhum sana muhtaç… Seni bekleyişimdendir Yağmuru sevmeyişim ey sevgili, Senden gayrı Yağmuru bile istemeyişim. Rahmet, Ey alemlere rahmet olan, Ancak alemlere rahmet olarak gönderilen; Rahmet ol bana, Rahmet vesilesi ol, Merhamet ol bana sevgili. Liva-ül Hamd sancağı altında, Sana vaat edilen Makam-ı Mahmud’da… Sen gel, söz veriyorum Islanmak için dışarı koşanların İlklerinden olacağım Elimden geldiğince. Yeter ki sen gel… Yağmur duasındayım, Üstümde yağmurluk, Ellerim toprağa çevrili… Yanımda amcan yok diye Gelmeyecek misin? Amcan kalbimde, Sen kalbimde, Yetmez misin? Yetsen gönlüme, “Yettim!” desen, “Kurumuş topraklara geldim; Yağmur bekleyen, Alev alev yanan coğrafyalara…” Senden başka hiçbir yağmur, Söndüremez yangınımı; Kapkara bulutlara, Kapkaranlık bulutlar ekmeye devam eder. Yağmur diniyor yavaş yavaş Yağmur’um… Bir sonraki yağmurda Yağman ümidiyle… Arkadaşlarınızla paylaşmak için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Şebnem Ferah Sanat & Kültür Hindistan
Yağmur!
Yağmur! Betül Tosun Kasım 15, 2024 Yağmur! Bazen iki damla gözyaşının derya ettiği damlalar. Bazen ise, özgürce kucakladığımız nevbahar. Bazenleri, Yusuf’un kuyuya düştüğü gibi gözlerimizin semaya dikildiği o anda yaşadığımız ızdırap. Bazenleri, arkamıza bile bakmadan kaçtığımız fırtına. Yağmur bu işte. Kimine rahmet, kimine felaket. Kimine sonsuzluğu hatırlatan beste, kimine ise kesintilerin başladığı son durak. Kimi sever yağmuru, gözyaşlarıyla kelimeleriyle süsler. Kimi de kaçar kaçabildiği kadar uzaklara. Ama hayatın bir gerçeğidir yağmur. Ne onsuz olur bu dünya ne de onunla yaşanır. Herkesin yağmurlu hikayesi farklıdır. Benim ise yağmurla hikayem bir uzak diyarlarda başlayan kaybolmuş kuşun öyküsü ile başlıyor. Eylül’ün, toprakların suyla buluştuğu vakit benim anılarımda yağmurla şereflenmişti. Kaldığı yerle ilgili hiçbir fikri olmayan bir kanadı burkulmuş, diğer kanadı ise uçmaya hazırlanan bir kuş gibi bakıyordum. Bir yandan şimşek sesleri, diğer yandan annemin gözyaşlarının semaya götürüldüğü o kutlu an. Geceyi ve gündüzü birbirine bağlayan seher vakti. Sanki topraktan çok biz susamıştık ıslatmaya, yeşerip çiçek açmaya. Öyle bir bulut kaplamıştıki gökyüzünü, bir mesaj vermeye çalışıyordu ama gözlerimiz o zaman onu anlayabileceğimiz kadar aydınlık değildi. Sadece temizleniyorduk yeni doğmuş bir çocuk gibi, yeni bir hayata merhaba diyorduk. O zamana kadar hiç bir anlamı olmayan yağmur, benim için bir diriliş, bir yenilikti. İşte böyle bilemezsin, neyin senin için bir gün dost, bir gün düşman olacağını. Neyin hasret, neyin vuslat olacağını. Bilmiyordum gökkuşağının burada asılı olduğunu. Arkadaşlarınızla paylaşmanız için… Diğer Yazılarımıza da Göz Atın Şebnem Ferah Sanat & Kültür Hindistan
