Sen ne kadar mutlu hissetsen de kendini,
Hayatın içinde, attığın her adımda yalnızsın.
Durdurak bilmeksizin akıp giden zamanda,
Yastığa başını koyduğun zaman, yalnızsın.
Duvarlar arasında sıkışıp kaldığında,
Ruhunun sesini duyduğun anda,
Kıyamet durağında beklerken,
Anan, baban, nerede?
İşte tam o sırada, kalabalıklar içinde yalnızsın.
Ayşe Zehra Erdoğan
Merhaba, ben Ayşe Zehra Erdoğan. Brooklyn, New York'ta yaşıyorum. İzmir’de doğdum ve büyüdüm. Tramvay Blog'da sosyal medya, edebiyat ve müzik ile ilgileniyorum. Yeni şeyler öğrenmeyi ve keşfetmeyi seviyorum. Hobilerim şarkı söylemek, şiir yazmak, resim yapmak ve fotoğraf çekmek (Analog fotoğrafçılık). Türkiyedeyken çok profesyonel olmasada keman çalıyordum ve kaykay kayıyordum!
Yazılar
One Response
Ama “Bir ben vardır bende, benden içeru.”
İnsanın yalnızlığına ortak olan tek şey içindeki kendisi.
Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılırsa adı yalnızlık olmaz. Beraber susulur sadece, konuşulmaz, ama biri varsa yanında seni anlayan, anlamasa bile anlamaya çalışan, o zaman yalnız olduğunu söyleyebilir misin?
Ama bir sürü insan varsa etrafında. Ve hepsi bir ağızdan seni anlamadıklarını, anlamak için çaba göstermeyeceklerini, ama içten içe senin onları anlamak için çaba sarfetmen gerektiğini haykırıyorlarsa sana, işte o zaman yalnızsın demektir. Kalabalığın içinde, paylaşılmayan bir yalnızlık.